euhouse, Author at Europe House - Page 2 of 11

Фокусираме на „Меѓународниот ден на младите“!

Како го одбележавме „Светскиот ден на младите“?

Гласот на младите, местото на новата генерација и Светскиот ден на младите – комбинација која еруптираше со многу енергија, креативност, вештини, знаења и различности.

Започнавме со квиз на Europe House Скопје кој ве води каде ако не на најпознатиот фестивал за млади „Здраво млади“!? 5  добитници со својот пријател ќе одат на фестивалот кој се одржува по 12ти пат!

Скејтавме во Крива Паланка во име на Street културата! Скејт, мурали и Dj сет! Europe House Крива Паланка ги распосла своите вештини низ повеќе локации кои им се омилени на младите во регионот, а соодветно на тоа и секое место имаше свое катче: Скејт катче, DJ катче, Мурал катче, Chill-out зона.

А кога сме кај ѕtreet културата продолживме во Велес каде хип хопот има значајна улога во културата на младата генерација. Затоа Europe House Велес, беше организатор на музичката работилница „Beats” учејќи за процесот на создавање музика. И секако младите имаа прилика да уживаат и во звуците на голем број локални музички артисти на концерт под мотото „Empower The Next Gen – Las Veles Vol.1”.

Europe House Струмица и Центар за истражување и анализи НОВУС и Црвен крст Струмица ги здружија идеите под една иницијатива Strumica YOUth Festival!

150 млади од различни држави меѓу кои и  Италија, Полска, Грција и Романија имаа можност да присуствуваат на диџејски сетови, работилници за танц, артивизам, фотографски сесии и сето то низ многу забава!

Пред да се стемни“, се одржа изложба на фотографии од уметницата Софија Чотирбок со автентично аудио-визуелно искуство во Europe House Битола. Подоцна во денот, во битолската чаршија одекна музика од фестивалот на алтернативна музика „SMOTRA” затоа што секогаш ги поддржуваме младите локални уметници!

Од алтернативна сцена и скејтбординг култура низ улиците на Крива Паланка до украинска уметност во Битола, онлајн квизови, работилници низ Велес и музички фестивал во Струмица, Меѓународниот ден на младите оваа година личеше на национален празник! Мрежата на Europe House како главен организатор на оваа прослава, беше иницијатор на серија активности низ различни градови, кои ја истакнаа енергијата и креативноста на помладата генерација.

Ника Гавровска: Моите основни стравови ги генерираат моите приказни

Разговараше: Наташа Атанасова

Годинава, на Саемот на книгата во очи ми падна „Ветерната приказна“, една прекрасна книга – прво како предмет, а потоа, за среќа, и содржински ми ги оправда високите очекувања.

Со оглед на тоа што како човештво си го живееме сечењето на планетарната гранка на којашто седиме, има многу книги за деца што се занимаваат со оваа тематика. Меѓутоа, оваа книга со толкава суптилност и вештина ги пренесува најважните еколошки пораки до децата, поканувајќи ги да ѝ се придружат во авантурата на Верта, девојчето кое тргнува да го врати ветерот и да го спаси својот свет од замирање, што едноставно плени.

„Ветерната приказна“ е дело на Ника Гавровска со илустрации на Наташа Андонова и е издание на малата издавачка куќа „Гаврош“, во сопственост на Ника. Бидејќи Ника со години е дел од издавачката сцена – како уредник, дизајнер, автор…, а е и издавач со специјализирано издавачко образование, разврзавме муабет на авторско-издавачко-детско-еколошки теми, сите важни за нашата иднина.

Ника, ти си една од двајцата во Македонија за кои имам слушнато дека студирале издаваштво. Како дојде до таа одлука и какво искуство ти беа постдипломските?

Многу, многу одамна, сакав да студирам драматургија на Факултетот за драмски уметности во Скопје. И додека чекав да се отвори класа, а за да не си го арчам времето, се запишав на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ во Скопје и почнав со студиите по Француски јазик и книжевност, а наместо јазик под Б, одбрав предмети од катедрата за Историја на уметност т.е. византиска уметност. Имав фантастични професори, луѓе кои ми го променија животниот пат: Калиопа Петрушевска, Илинка Митрева, Елисавета Поповска, Драги Михајловски, Анета Серафимова, а подоцна и Владимир Мартиновски и Лидија Капушевска-Дракулевска… Кога го открив книжевниот превод не сакав да го напуштам. Од оваа перспектива гледам дека тој афинитет кон мешаниот дискурс, амалгамот од текст и слика бил присутен и за време на студиите. Јас немав дилема дека сакам да се занимавам со книжевност/текст/раскажување, ама во тој период ни оддалеку немав идеја дека ќе се занимавам со издаваштво. Можеби токму тој креативен процес во преведувањето, читањето и препрочитувањето, пишувањето и препишувањето е налик уредничката и редакторската работа. Едновремено, додека бев студент, моите родители го водеа бифето на Мултимедијалниот центар „Мала станица“ на Националната галерија, и во тој период тој простор вдоми многу настани од сферата на културата. Во тој амбиент, функционираше книжарницата на „Или-Или“, а Игор Исаковски редовно правеше промоции на проектите од неговата издавачка куќа „Блесок“. Тие спомени за мене се бесценети зашто тогаш за првпат имав можност да ѕирнам зад завесите на една издавачка куќа. Можеби токму тоа било некој прв импулс.

Постдипломските за издаваштво во Лориен, Бретања беа овозможени со стипендија од Француската влада. Главниот корпус  предмети беа од типот: француска и франкофонски книжевности, превод, типографија и ликовно обликување, авторски права, уредничка политика итн.., а повеќето предавачи вклучени во образовниот процес беа луѓе од светот на издаваштвото. Од тој аспект, искуството беше незаменливо поради тоа што имавме ексклузивна можност да поминеме низ сите алки од синџирот на издавачката индустрија, а и поради тоа што како група бевме спој на луѓе од различни места во светот – секој беше дојден со сопствениот багаж од својот контекст што дополнително ја збогати размената на искуства.

А, времето поминато во Бретања на крајбрежјето на океанот, пределот на ветерниците, несомнено оставило свој печат на опустошениот пејзаж од почетокот на „Ветерната приказна“.

Во секој случај, Франција е една од земјите кои се колевка на современото издаваштво во Европа. И од тој аспект, привилегијата на студирањето токму таму беше преносот на систематизираните знаења за издаваштвото, кое кај нив функционира како совршено разработен и дефиниран систем.

Лориен, Бретања (фотографија од архивата на Ника)

И, потоа, се врати во Македонија. Колку од знаењето што го стекна е применливо тука?

Применливо дефинитивно не е. Затоа што работите тука ни одблизу не наликуваат на тој амбиент таму. Ајде да појдеме од тоа дека ние немаме дистрибуција. Немаме агенти за авторски права и правници кои се занимаваат само со таа област, па сè уште постои сива зона на што-кој-како. Потоа, зад секоја книжарница стои одредена издавачка куќа, значи немаме независни книжарници и сè дури тоа е така ние имаме проблем. Франција е како Левијатан од издавачи. Пазарот е многу поголем, во и надвор од неа, а и читателската култура е на многу високо ниво. За време на студиите неслучајно избрав пракса во мала издавачка куќа ФЛБЛ (FLBLB) во Поатје, оти бев свесна дека ќе се вратам тука и сакав да направам реална паралела со издавачка куќа кај нас, во случајот, со „Или-Или“.

Сепак, применливо не е, дури понекогаш мислам дека и е недостаток. Ниедни студии не можат да те опремат за овој див амбиент тука, каде треба да научиш како да се бориш против ветерници. Да не се лажеме, фрустрации и проблеми имаат и издавачите во Франција, не станува збор за идеализирање на тоа таму, едноставно амбиентот е стимулативен, додека оваа наша стихија како жив песок те вовлекува да потонеш, заедно со секоја добра иницијатива, каква што беше онаа за Агенцијата за книга. Не знам, можеби тоа ќе биде улогата на „Гаврош“, да даде стимул и верба дека можеме да го промениме нашиот пејзаж. Нѐ чека работа.

Кога и како ти се роди идејата за „Гаврош“? И зошто баш „Гаврош“?

На „Гаврош“ му требаше време да созрее и како идеја, но и јас да се почувствувам подготвена да се нафатам на таа авантура. Инаку, името „Гаврош“ нема никаква врска со моето презиме😊. Секој што го читал романот „Клетници“ од Виктор Иго не може a да не го памети ликот на Гаврош, парискиот гамен, кој не само што е симбол на заборавените деца од улица, оние коишто секојдневно ги игнорираме, туку е и симбол и жртва на Француската револуција. И, се разбира, тука е и основната идеја дека издавачката куќа ќе се занимава со детска книжевност.

Изданијата на „Гаврош“ на Саемот на книгата 2023

Изданијата на „Гаврош“ од естетска гледна точка се книги што би посакал да ги има секој библиофил. Како успеваш да најдеш средства за нив и дали е самоодржливо твоето издаваштво?

Во формирањето на „Гаврош“ си поставив критериуми од кои решив дека нема да отстапам. Кога станува збор за книгите за деца, ниеден избор не е случаен. А книжевноста за деца е онаа која го поттикнува секојдневниот ритуал кој се остварува меѓу читачот и детето, читателот во зародиш. Сликовницата, тој квадратен предмет е оној што го овозможува преминот во светот на фикцијата.

Изданијата на „Гаврош“ не се пркос на електронските изданија, кои се тука, ќе постојат и ние не можеме да избегаме од нив. Тие се повеќе одговор на масовната продукција каде што се стимулира и симулира еден тотален дисреспект на читателското око.

А каде се наоѓаат финансии? Јас секоја година конкурирам во Министерството за култура и во Град Скопје. Меѓутоа, ние не можеме да се потпреме само на таа поддршка и голем дел од овие изданија се самофинансирани. Затоа што сметам дека тоа е единствената можност да ја реализираш сопствената визија – колку што можеш, колку што ти држи чергата…

„Бел“ (фотографија и скица)

Одвај чекам да поразговараме за „Ветерната приказна“, која беше и повод за овој разговор. Но, пред тоа, кажи ми збор-два за другите книги што ги имаш напишано и кои ти се најдрагите изданија на „Гаврош“?

„Бел“ е љубовна приказна меѓу детето Бел и Месечината, којашто еден ден ќе го здогледа во паркот и ќе тргне по него и практично никогаш повеќе нема да го напушти. Ќе го набљудува и оддалеку. На некој начин е приказна за неприкосновената љубов каква што е мајчинската.

И во „Бамбино“ е видлив твојот родителски порив за пишување на приказната.

Можеби, „Бамбино“ навистина има врска со раѓањето на син ми Никита, кога ми стана јасно дека нашата навидум еманципирана средина сепак има одредени очекувања од машкото дете. Дека сѐ уште постои поделба како и во родителскиот пристап, така и во околината. Па така, „Бамбино“ стана приказна за односот меѓу таткото Брада и малиот Бамбино и строгите татковски очекувања дека во даден момент тој треба да престане да биде дете и да го подготви да стане „маж“. За среќа, Брада ќе се разбуди од длабокиот сон на тагата пред да биде доцна.

Во „Бамбино“ ја обработуваш и темата за смртта на мајката, тема која во нашава презаштитнички настроена современост пред децата често се одбегнува или се ублажува…

Првото издание на „Гаврош“ е мојата најдрага сликовница – „Сигрид и ноќта“, на шведскиот автор Јонс Мелгрен, во која основната тема е загубата и тагата по загубата. На промоцијата во Скопје во тогаш постоечката „Менада“ имаше реакции од публиката токму за ова што го зборуваш, дека нашиот менталитет, нашата култура е таква што практично ние тие теми ги одолговлекуваме, ги заобиколуваме, го заштитуваме колку што можеме повеќе детето. Дури ни јас не се сеќавам дека сум била на погреб како дете. Одговорот на Јонс беше дека во нордиските земји тие не само што не ја избегнуваат таа тема, туку се обидуваат колку што е можно повеќе да биде застапена во книжевноста за деца. Зарем нема деца кои не загубиле некого? Макар тоа да е и милениче. И тогаш кога детето се чувствува осамено во својата несреќа, мисли дека само нему му се случува вакво нешто, тогаш во својата книга ќе открие и препознае дека и некој друг поминува низ истото и тоа е неверојатна утеха.

П.С. Во „Бамбино“ не е нагласено дека мајката е почината, туку дека заминала. За мене беше важно нејзиното отсуство и неможноста да го заштити своето дете од строгиот татко. Колку што таа беше присутна во „Бел“ и секогаш е тука за него, дури и од сенка, тука ме водеше стравот од тоа, а што без „мене“ кога двајцата ќе бидат препуштени еден на друг. Се разбира, не појдов од тоа да го осудам Брада за неговата суровост, само да ја разберам. 🙂

„Ветерната приказна“

„Ветерната приказна“😊. Ова е една прекрасна книга, како предмет, но и книга со моќна приказна преку која децата заедно со Верта на еден волшебен начин ги откриваат еколошките предизвици на нашето време и начинот на кој можеме да се соочиме со нив како индивидуалци и како колектив. Како течеше целиот процес на креирање на книгата, која е дел од еден поголем проект, именуван The Ways of The Heroes?

„Ветерната приказна“, како приказната за Верта и нејзиниот дедо во светот без ветер и китот Гра е приказна која живееше во мене многу одамна, долго пред постоењето на „Гаврош“. Проектот „The Ways of The Heroes“ е мозаик од седум партнери, а предводник е Македонскиот народен театар. Кога беше одобрен од програмата „Креативна Европа“ на Европската унија, се договоривме дека работата ќе оди верижно. Идејата на партнерите од Србија „Ехо Анимато“, беше да се снимат 12 кратки документарни филмови за 12 поединци, по двајца од секоја од шесте земји – поединци кои прават промени на микроплан, кои можат да инспирираат и во чии дела и јас и ти би можеле да се препознаеме. Процесот на селекција беше долг, снимањето траеше цела година и јас и Наташа Андонова сфативме дека не можеме да чекаме да завршат, па тргнавме полека да го конструираме светот на фикцијата.

Илустрации од „Ветерната приказна“

Ама низ приказната има и изјави од снимените видеа…

Да. Со Наташа појдовме од тоа да го изградиме светот на „Ветерната приказна“, а потоа во него ги внесувавме 12-те ликови. И беше многу ризично – дали овие луѓе кои постојат во реалниот свет ќе успеат да го вдишат светот на фикцијата и дали ќе функционираат во светот на Верта, дали ќе успеат, секој на свој начин да ѝ помогнат во нејзината авантура…

Процесот беше обратен и беше прашање на експеримент. Практично, јас се запознав со моите ликови кога излегоа кратките документарни филмови, и тогаш ги внесов нивните цитати во приказните. Потоа, откако излезе книгата, за време на промоциите на изданијата во сите партнерски земји, и кога ги запознав овие ликови од фикцијата во живо тоа беше тотално надреално искуство. Јас живеев со нивните видеоинсерти додека ја пишував приказната, а кога ги запознав вистинските Кристина, Силво, Елмедина… не можев а да не ги перципирам како ликови од приказната.

А како тие се доживеаја себеси како ликови од приказната полна со „мит и магија“?

Многу, многу интересно. И со сите има по некоја интересна анегдота. На пример, шивачката Маја Модријан од Словенија, илустраторката Наташа реши да ја претстави со фустан со милион фиоки. И кога Маја ја доби книгата, вчудоневидена нè праша „од каде знаевте дека имам опсесија со фиоки“ за потоа да ни испрати фотографии од нејзината колекција на мали фиоки. Силво Рожман од Словенија пак, којшто ѝ го дава јаболчето што на крајот ќе го спаси светот на Верта, дојде на промоцијата со неговиот сок од јаболка и верувајте дека тоа беше најубавиот сок што во животот го имам пробано. И така натака…

Колкав предизвик беше „Ветерната приказна“ за илустраторката, а и од уреднички аспект?

Наташа Андонова направи повеќе од триста цртежи во јаглен техника, на различни хартии. Нејзиното ателје во еден момент беше преплавено од хартии. Овие цртежи потоа ги скениравме еден по еден, ги чистевме дигитално еден по еден и тоа беше можеби најмачниот дел од работата. Ризикот се состоеше во тоа како јагленот ќе се однесува на хартијата за печатење по дигиталниот пренос и затоа многу внимателно ја биравме и хартијата на којашто требаше да биде испечатена книгата. Првенствено идејата беше приказната да се печати на многу поголем формат и книгата да има многу помалку страници, но откако „забегавме“ – и јас со приказната, и Наташа со илустрациите што го следеа дејството, форматот мораше да се смали.

Настрана од пишувањето на приказната, најубавиот дел беше создавањето на книгата. Создавањето на една илустрирана книга се случува токму во моментот кога се спојуваат сликата и текстот на страниците. Практично кога се прави преломот. Имено, јас уживам во тој процес многу повеќе отколку во пишувањето на приказната и се чувствувам најкомотно, исто како да се наоѓам во студио за монтажа. Токму тука се создава ритамот на раскажувањето, вербално и визуелно и тука се раѓа магијата на книгата.

А од аспект на уредништво, ова беше на ниво на докторат, затоа што изданието е преведено и на сите партнерски јазици. Проблемот се состоеше во тоа што проектот „Патишатата на хероите“ е пишуван две години пред почетокот на пандемијата и никој ни насон не можеше да предвиди колку ќе порасне цената на хартијата. Па затоа, додека работев со петмина преведувачи паралелно, книгата се преведе на српски, словенечки, грчки, италијански и босански, меѓутоа испечативме многу помали тиражи од предвидените, симболични тиражи.

Страници од „Ветерната приказна“

Една од важните теми во книгата, настрана од еколошките, е темата на заборавот. Зошто ѝ даде особено место и кои се другите теми што тебе ти се важни, а кои можеби толку не доаѓаат до израз?

Во голема мера, „Бел“, па и „Бамбино“ и „Ветерната“ се приказни коишто кружат околу стравовите. И ако треба да го лоцирам основниот генератор за овие приказни, тоа се моите основни лични стравови.

Во релацијата меѓу Верта и дедо ѝ е вплотена таа интимна тема, темата на заборавот, на деменцијата. Неименуваниот дедо секој ден заборава сè повеќе. Оттука, основниот мотив на Верта да тргне во потрага по ветерот е од многу лична природа.

Се разбира, стравот од заборав ја подразбира борбата да се сочуваат спомените. Често, спомените се единствената утеха за загубата и стануваат тајно прибежиште во кое одиме секојпат кога реалноста станува неподнослива.

Од еколошка гледна точка, кои ти се најголемите стравови?

Ми се чини како заблуда дека најмрачните стравови околу уништувањето на оваа планета сѐ уште да ги врзуваме за некоја далечна иднина. За жал тие ги живееме и денес, скриени зад сечиј несовесен потег. Вистината е дека два дена несобраното ѓубре во главниот град среде лето беше краток трејлер за можното сценарио за една еколошка катастрофа во нашето зацементирано и урбанизирано легло. Ми се чини дека основниот проблем е сфаќање на одредени состојби здраво за готово. Пандемијата ги разбуди моите најдлабоки стравови, ама ја разбуди и мојата фантазија. Никогаш не сум мислела дека носењето на маска ќе ми понуди удобност. А сепак, светот на Верта без ветер исполнет со магла, го живееме речиси секоја зима, по неколку денови, а некогаш и подолго.

Ние возрасните ај што ги ставаме работите под тепих, ама од друга страна, се плашам дека на децата, уште не влезени како што треба во светот, им накалемуваме преголем товар дека е нивна задача да ги средуваат еколошките проблеми што упорно ги натрупуваме.

Товар или мисија, зависи како ќе го именуваме. Секоја генерација со своето бреме. Можеби бремето на оваа генерација што доаѓа е, имено, да се износи со консеквенциите од нашето несовесно делување. Така што, тоа може да биде и мотивација за многу млади луѓе. Подигањето на свеста околу тие прашања не мислам дека е товар, туку можеби најголемиот дар што можеме да им го дадеме. Практично, еден од главните предизвици на „Ветерната приказна“ од самиот почеток беше како овие теми кои можат да бидат товар или бреме, да ги адаптираме на начин на којшто приказната ќе ја разбуди свеста, без да се наметне дидактика по секоја цена – немој вака, зошто така… Затоа што, преку метафората за отсуството на ветерот и она патување низ светот, колку и да е бајковит и нереален оној свет на Верта, може да се види широката слика – дека сечењето на една шума не го засега само ветерниот залив, го засега целиот свет, дека постои поврзаност помеѓу сè.

И, за крај, уште едно прашање за една приказна што некако прерано заврши. Што се случи со твојата кафе-книжарница „Гаврош“?

 

Понекогаш, за судбината на некои проекти постои и факторот на force majeure. Еден незавршен проект на „Гаврош“, делумно неуспешен заради почетокот на пандемијата, беше кафе-книжарницата „Гаврош“, што функционираше многу кратко, само една година, и беше обид за книжарница специјализирана само за илустрирана книжевност, со предност на детската книжевност. Во моментот не бев подготвена да се износам сосема со таа приказна, а почетокот на пандемијата практично си го направи своето, па поради неизвесноста на ситуацијата бев принудена да се повлечам од просторот. Меѓутоа, тоа не е завршен проект, туку проект ставен на пауза и се надевам дека во некоја блиска иднина ќе може да му се вратам.

Боговите не се фотографираат (Како ќе го помнам Кундера)

Europe House во соработка со Умно.мк ја креира рубриката „Надреден знак“ во која интелектуалци од одредена област пишуваат колумна на теми што нè засегаат

Пишува: Венко Андоновски, писател, професор

Кога пред дваесет и три години, во една викендичка во Берово го пишував романот „Папокот на светот“, се решив на една постмодерна игра: решив ликовите од вториот дел на романот да ги именувам со имињата на ликовите од романот „Шега“ на Милан Кундера. Не само што наоѓав паралела меѓу тоталитарните амбиенти во кои „живееја“ моите ликови од Папокот и оние на Кундера од Шега, туку пред сѐ го сторив тоа затоа што „Шега“ беше (и до ден-денес остана) еден од моите омилени романи.

Ако некој тогаш, во тој септември пред дваесет и три години ми кажеше дека по дванаесет години сепак Милан Кундера ќе седи спроти мене и ќе ме праша – зошто сум ги позајмил имињата на неговите ликови, сигурно ќе мислев дека човекот има смисла за фантастика. Но ете, јас, дванаесет години подоцна сепак седев спроти Кундера, со што се докажа дека неможното всушност и не постои. Дури и кога не се остварува, неможното бдее над нас како потенцијалитет. Таков е, едноставно овој наш свет: дури и кога тврдиме дека сите луѓе се смртни, ние сепак кажуваме само хипотеза. За со сигурност да се тврди дека сите луѓе се смртни, треба да се почека крајот на човечката раса, и потем гласно да се објави: еве, нема веќе новородени луѓе на Земјата, и сите умреа, па според тоа – сите луѓе навистина биле смртни. Но, сѐ додека се раѓаат нови луѓе, не може да се изговори како вистина реченицата „Сите луѓе се смртни“. А кога тука ќе се вклучат уште и делата што зад себе ги оставил некој великан, тогаш станува јасно дека едно е да починеш, а друго да умреш. Откако ја примив веста за смртта на Кундера, јас верувам дека тој само почина. Не е можно тој да умре.

Затоа, да се вратам на потенцијалитетот и на можноста да го сретнам Кундера. Тогаш немаше дури ни навестувања дека тоа би можело да се случи. Кундера си живееше во Париз, јас никогаш не бев бил во Париз, ниеден мој роман тогаш не беше преведен на француски за да би можел Кундера да чуе за мене. Трето, иако неколкупати се обидував на Кундера да му го пратам романот „Папокот на светот“ (со неговите позајмени ликови) барем на англиски, таа работа не успеа. А кога конечно стапив во контакт со неговата сопруга Вера (преку „Табернакул“, кој тогаш беше носител на авторските права на речиси сите книги на Кундера за Македонија), добив кус одговор: „Не праќајте го романот, Милан не чита англиски“. И со тоа навидум беа закопани сите шанси дека еден ден ќе му ја стегнам раката на еден од моите идоли.

Но, што носи денот, не носи годината; ми телефонира еден ден Цветан Враживирски, тогашен директор на „Табернакул“, поет и препејувач и ми вели: „Што мислиш – да покренеме една меѓународна награда, ние, од ’Табернакул’? Зошто Македонија да не ги чести најдобрите светски писатели за опус, зошто постојано да чекаме тие нас да нѐ признаат?“ И без да ми даде шанса да одговорам, испалува рафално во слушалката: „Еве, за почеток да му ја дадеме наградата на Милан Кундера.“ И јас останувам нем: почнувам да верувам дека моите патишта со патиштата на Кундера не се разминале засекогаш. Сфаќам дека ќе го видам и дека како член на жирито (Ферид Мухиќ, Горан Стефановски, Цветан Враживирски и јас) ќе го угостам Кундера во Скопје.

Речено-сторено. Професорот Мухиќ му напиша убаво писмо на Кундера во кое ја образложи идејата за наградата, Кундера ја прифати наградата, но ме зачека нов шок: тој напиша дека годините не му дозволуваат да патува со автомобил (не леташе со авион) за да дојде во Скопје и да ја прими наградата! Си реков: „Сепак, не ни било пишано да се сретнеме во животот“.

Идејата беше, бидејќи тој сепак ја прифати наградата, таа (статуетка, две објавени негови книги и паричен износ) да му бидат предадени преку нашите дипломатски канали во Париз. Но, се случи, повторно, пресврт: Кундера се јави со писмо во кое предложи ние да дојдеме кај него, наместо тој кај нас. Рече дека ќе подготви скромен коктел во неговиот дом и дека ќе нè прими на час-два. Тоа веќе беа подобри вести.

И така, еден февруарски ден, пред 12 години, во 11 часот, се најдовме на договорената адреса во Париз и чекавме Милан да се зададе од некаде, бидејќи така вети во телефонскиот разговор. Го чекавме на договореното место, пред еден хотел, со видлива возбуда, која се забележуваше кај сите: кај професорот Мухиќ, кај мене, кај Цветан кој ја држеше в раце спакувана не баш малата статуетка на наградата, кај Андријана, која требаше да ни послужи мене и на Цветан како преведувач. И одеднаш, некој рече: „Ене го, доаѓа“.

Секогаш ќе ја помнам таа силуета: исправена фигура на крепко и бодро суштество во добра возраст, со брзи и неверојатно долги чекори, како да станува збор за младич. Ми се чинеше дека токму така треба да чекори авторот на романите кои говорат за кршливоста, но и за титанскиот подвиг на човекот додека е гостин на овој свет. Како што наближуваше, веќе му се препознаваа острите, решителни црти на лицето, и по една минута тој стоеше пред нас и се поздравуваше. Ми оставија впечаток неговите бистро-езерски очи, нешто меѓу сино и зелено; но, не беше работата во бојата на очите, туку во нивната проѕирност, нивната бистрина, што никако не се совпаѓаше со замислите за изморен поглед на мудар старец. Очите му беа најживото нешто во појавата, и во тоа имав можност да се уверам и подоцна, за време на коктелот, а и на ручекот, со кој нѐ изненади сите по коктелот.

По неколку минути се наоѓавме во станот на Вера и Милан Кундера. А нема ништо попредавничко за станарот од предметите и изгледот на станот во кој живее. Да, токму така: предметите се придавки-кодоши кои говорат за оној што ги користи. Лифтот водеше директно во станот на Кундера, во неговото претсобје, што говореше за една несомнена желба за што поголема дискреција и изолација од луѓе. Да не се среќаваат непотребно соседите, да се нема потреба од соседи – за тоа подоцна и ми говореше мојот идол. Гледам: во претсобјето мал статичен велосипед: педалите му беа речиси излижани, со што се објаснуваше и витата става на Милан, но и извајаното тело на неговата Вера. Очигледно, мојот идол беше во подобра физичка кондиција од многу мои врсници, кои можеа да му бидат синови. И потем, второ претсобје, поголемо од првото, во форма на квадрат. Тука ме пречека уште едно изненадување: на сите четири ѕида – огромна, богата библиотека. Приоѓам за да видам кои се омилените автори и книги на мојот идол и доживувам уште еден шок: сите книги, од сите четири ѕида се од еден ист автор. Тоа е Милан Кундера. „Каков нарцис“, си помислувам без цензура, и во тој миг ми приоѓа Вера, која ми објаснува дека порано Милан имал илјадници книги од други автори, но дека пред некоја година ги подарил сите, на оние на кои им се потребни. Верувал дека веќе нема ни што да научи ни што ново да напише (таа реченица мојот идол ја повтори неколкупати потоа и на ручекот), и затоа Вера се погрижила да му ги собере на едно исто место барем неговите книги, преведени на сите светски јазици (меѓу кои и кинески!). Гледам и не можам да се изначудам: пред мене се простира планетата Кундера – се гласат неговите ликови на отпадници од општеството, љубовници, еретици, скептици, блудници, расипници, сладострасници, донжуани, лекари, сликари, поети, девојки што се смеат безразложно, се гласи неговата теорија за полифоничен роман со многу есеизам, се гласат неговите есеистички пасажи за кичот, за народната уметност, за музиката, за сѐ и сешто – на сите јазици на кулата Вавилонска!

По влегување во дневната соба, не бев воопшто изненаден кога забележав дека Кундерови воопшто немаат телевизор. И тој и таа сметаа дека таа ѓаволска направа служи само за контрола на масите и за затапување на сетилата, перцепцијата и мислата, дека е една паноптичка кула на ридот од која се гледа и се ѕирка дури во спалните соби на луѓето. Имаа само еден мал лаптоп, колку за пишување и најверојатно, кореспонденција со електронска пошта, која ја водеше Вера.

На коктелот во станот на Кундера присуствуваа важни луѓе: тука беа Антоан Галимар, сопственик на легендарната истоимена издавачка куќа со неговата сопруга, еминентниот критичар Лакис Прогуидис, натурализиран Французин од грчко потекло, еден талентиран француски писател, миленик на Кундера и Галимар. Човекот имаше сигурно 45 години, а за него говореа како за млада надеж на француската литература. Милан ми го улови збунетиот поглед и ми објасни: „Во Франција не ве сметаат за сериозен писател пред да наполните 60 години“, ми вели и се насмевнува со оние свои тиркизни очи.

Вера Кундера, која изгледаше најмалку дваесет години помлада одошто беше, скокаше од човек до човек и со секого разменуваше понекој збор. Беше јасно дека без неа Милан тешко би се снашол во својот сопствен дом. Дури, тешко би се решил и која пијачка да ја избере. Вера сугерираше, тој главно прифаќаше како послушно дете. Откако таа му сугерираше да пие вино наместо вотка, тој ја пружи својата ковчеста рака и неверојатно нежно, речиси младешки ја погали Вера по образот. Не знам зошто, ама тоа негово движење ќе го помнам до крајот на животот: тоа беше гест на осумнаесетгодишен младич кој со срам првпат ја погалува девојката по која копнее!

Потем доаѓа до уште едно изненадување. Цветан Враживирски предлага да се фотографираме, да остане спомен од предавањето на наградата. Сосема вообичаено нешто, речиси клише кое го делат сите модерни култури. Но, и тука – отстапка. Милан не сака да се фотографира. Не сака ни сам, а камоли со други луѓе. Се разбира, културата ни налага да не прашаме зошто е тоа така, какви мотиви се кријат зад тоа. Наместо одговор, Милан ми вели (не знам зошто мене, кога Цветан го моли за фотографија!): „Имам готови мои фотографии, ќе ви подарам на сите по една, со мој автограм и со посвета.“ И мене ми текнува на еден познат лик од светската книжевност кој се обидуваше да го фотографира Бога, и дојде до заклучокот дека тоа не е можно, не затоа што Бог е невидлив, туку напротив, затоа што е секаде околу нас и дека треба да се фотографира целиот свет, до најситната подробност, до мравата и микробот, за да се добие комплетната фотографија на Бога. Така беше и со фотографирањето со Кундера, тој мудар, каприциозен, а сепак човечки топол литературен Бог, вистинско дете заробено во тело на човек во зрела доба.

По коктелот, заминуваме на ручек, во прекрасен амбиентален француски ресторант, во близина на станот на Кундерови. На ручекот присуствува француската книжевна и издавачка елита, а Вера веќе се погрижила да направи таков распоред што сите ние, македонската делегација, ќе добиеме соговорник што ќе нѐ изненади! И јас разбирам зошто таа два месеца однапред бараше список и информации – кој доаѓа, што е по професија, кој од нас со кој јазик се служи! Мене за соговорници ми се „паѓаат“ – критичарот Лакис Прогуидис (спроти мене), Вера (десно од мене), а лево од мене седи сопругата на Галимар. „Убаво“, си мислам. „Сега треба да се зборува паметно и воздржано“.

Но, спонтаноста нѐ занесува сите. Се разместуваме затоа што секој со секого сака да поразговара. Конечно, доаѓам спроти Кундера. „Многу убави зборови слушнав за вас“, ми вели. „Цветан говореше за вас многу убаво, и јас ве молам да ми доставите една копија на француски од вашиот роман ’Вештица’. Ми рекоа дека имате француски превод во ракопис, и јас со задоволство ќе го прочитам.“ Јас му се заблагодарувам, однапред му се извинувам за евентуалните пропусти, а тој одеднаш ме прашува: „Во претходниот ваш роман сте ги користеле имињата на ликовите од мојот роман ’Шега’. Од каде таква потреба?“

Молчам, и бидејќи Милан се мачи со англискиот, а јас не говорам француски, се решавам на најефикасно решение. Велам: „Можеби тоа се случило само за да се сретнеме еднаш, и еднаш да ми го поставите ова прашање; не треба да се бара никаква друга логика или мотивација во тоа“. Тој ме гледа проникливо со оние негови тиркизни очи на дете и ми вели: „Романот сигурно не е лош, штом вака одговарате на прецизни прашања. Најмногу мразам кога некој пишува роман во кој се даваат математички прецизни, ама лажни одговори. Суштината на романот е да ги навестува можностите за кои говорите.“ И токму тогаш нѐ прекинува Антоан Галимар, кој најавува дека по ручекот сака да нѐ прошета низ неговата издавачка куќа.

Потем знам само дека се поздравивме со Милан, дека тој ми вети дека ќе ми пише што мисли за „Вештица“ откако ќе ја прочита, и тоа беше сѐ од мојот контакт со него. По два месеца добив мислење од Кундера за „Вештица“: краток предговор за планираното француско издание. И ден-денес тоа ми е најомилената литературна критика, по онаа што ја добив од Петре М. Андреевски, за истиот роман.

Таа куса средба со Милан значително ми смени некои сфаќања за романот, и посебно – ми уништи цел еден арсенал предрасуди за „чистотата“ на овој жанр. Кундера и во предговорот лаконски укажа на многу плодотворни „пукнатини“ во „Вештица“ кои можат да се исполнат со брилијантни есеистичко-романескни страници.

Тука сопирам. Во моментот кога Кундера веќе не е со нас, сакам ова мое сведоштво да остане како охрабрување до сите млади уметници кои имаат свои идоли, за кои веруваат дека се недостижни и дека никогаш нема да можат да ги сретнат или да разменат збор-два со нив. Тоа не е точно: светот е мал, а и идолите изгледаат големи и недостижни сѐ додека не седнете спроти нив и додека не го изустат првиот збор. Тогаш забележувате дека имаат и трема.

Јас сум среќен човек: го запознав мојот идол, Кундера. На маса ја држам фотографијата на која е ликот на тоа литературно божество, и на која со сребрен фломастер пишува „За Венко од Милан“. Сфаќам: боговите, сепак, и кога се фотографираат, се фотографираат сами. Дури и да има други крај нив, на сликата има место само за еден. Така е тоа затоа што Словото е Светлина, а Светлината сепак одбира еден меѓу многумина.

Нека му е светло местото на Милан таму каде што е, во праизворот на Светлината!

Венко Андоновски

Приказните (ќе) го (из)лекуваат човештвото

Повод за овој текст се дваесетината изданија на ПичПрич, настан посветен на раскажувањето приказни, кој се одржува повеќе пати годишно од 2016 година, и неколкуте изданија на ПичПрич во рамките на Викендот на гордоста, каде што темата секогаш е иста – „Срамота!“

ПичПрич е иницијатива чија цел е да ја негува женската усна историја, односно да ги претстави и да им даде значење на сите оние важни настани, појави и превирања за кои не се сметало дека „заслужуваат“ да влезат во официјалната, канонизирана историја затоа што претежно им се случувале на или ги вршеле жените. Истовремено, иницијативата се труди и да ги нормализира женските и маргинализираните искуства и доживувања на светот, да даде ново толкување и на нов начин да ги претстави доминантните односи на моќ. Ова се изведува преку раскажување приказни од 10 до 12 минути, вистинити или фиктивни, на претходно зададена тема. Намерата на темите на ПичПрич е да произлегуваат од некое типично женско искуство, но секогаш да бидат доволно широки за да можат да се толкуваат на десетици начини („Влакна“, „Првиот пат кога“, „Бев сама“, „Добив“ итн.), додека Срамота! секогаш во фокус го става срамот насочен кон луѓето што се доживеани како поинакви, особено ЛГБТИК+ заедницата.

Причината зошто се решив да пишувам за ова е тоа што со секое ново издание одново се изненадувам од релевантноста на раскажаните приказни, но и од интересот што публиката го пројавува за овие настани, особено со оглед на нашиот повеќедецениски контекст на транзиција и апатија. Неизбежно доаѓам до заклучок дека ваквиот облик на раскажување приказни, на споделување на трауматските доживувања низ остар хумор и саморефлексија е еден од најподатливите начини да се пренесат и споделат дел од можеби најгорливите проблеми со кои се соочува денешното општество.

Многубројни се фактите кои ја потврдуваат важноста на приказните и раскажувањето, од тоа дека се основата за нашето поимање на светот, најлесниот начин на содржајно учење, како и срж на речиси сите уметности. Тие се најлесниот начин да се разбереме себеси, но и да се поврземе и поистоветиме со другите и непознатите. Приказните на ПичПрич и Срамота! се често лични и доживеани, раскажани во безбеден простор, пред публика која е жедна за теми што се сметаат или за недоволно пристојни или за премногу тривијални да се обработат од „официјалните“ канали. Понатаму, приказните се непретенциозни – не се расфрлаат со сложени теоретски поими и постулати, туку ги покажуваат закономерностите и аномалиите на живеењето низ призмата на личното искуство (свое, или туѓо) што уште во старт поставува основа на поистоветување меѓу публиката и раскажувачките. Ги дестилираат доминантните политички и социо-економски околности во ударот што паѓа врз грбот на поединката/поединецот и траумата што произлегува од таквиот удар, а јавно раскажаната и освестена траума често постигнува катарзично, терапевтско дејство – соочување со она што било или е, но и замислување нови начини како може да (се) биде.

Зазорот поврзан со искуствата што се цензурирани, за кои „мора“ да се молчи, а кои често знаат да бидат формативни, е заменет со чувство на солидарност, при што абјектното станува прифатливо. Им се восхитувам на храброста на раскажувачките да се нафатат на теми кои влечат длабоки корени на срам и омаловаженост, отфрленост и преку раскажувањето, често и со доза на интелигентен хумор да ги преобразат во чист извор на прифаќање на себеси и на другиот.

Во деценија кога самото човештво испишува нови тешки колективни трауми и се чини дека повторува претходно многупати направени бесмислени грешки, во контекст кога можноста од доаѓањето на „судниот ден“ ни се чини сѐ пореална како заробеници на малите „црни огледалца“ што секојдневно ни го цицаат вниманието, раскажувањето приказни дава трошка надеж дека сепак човештвото ќе ги преброди сите премрежиња и ќе најде смисла во денешниот фрагментиран свет.

 

Фото: Жарко Чулиќ

Warm-up Cinedays 2023

 


 

Debar, Park in front of Cultural Centre Debar, 09 – 10 June 2023

Friday, 09 June 2023

20:30

Short MK film: Solo Mode, Director Tamara Kotevska, 30min

21:00

HIVE (84 min, Kosovo, Switzerland, Albania, North Macedonia, 2021)

Plot: Like many women in Kosovo, Fahrije is hoping for news about her husband, who is still missing seven years after the war. Widows are not expected to work, but she has to provide for her family and joins forces with other widows to start a business producing ajvar. This is even though the community already condemns her for daring to drive. The film was inspired by the true story of Fahrije Hoti.

Awards: 2021 Sundance Grand Jury Prize, the Audience Award and the Directing Award

Talk with Valdeta Ismaili, Actress

Topic: Mother’s love, women and their role in the patriarchal society

Moderator: Arsim Leskovica, Filmologist, Cinemateque

Trailer:

 

Saturday, 10 June 2023

20:30

Short MK film: Living in a bubble, Director Nikola Drvosanov, 8 min

21:00

VERA DREAMS OF THE SEA (82 min, Kosovo, Albania, North Macedonia, 2021)

Plot: Vera is a middle-aged sign language interpreter, whose life is disrupted by her husband’s suicide who has to face the raw reality of going against the deep-seated gender issues of our times.

Awards: 2021 Venice Film Festival nominee for best film – “Orizzonti selection”; 2021 Tokyo International Film Festival Grand Prix Award

Talk with Muesin Miftari, Filmologist

Topic: Suicide in the family, gender issues

Moderator: Arsim Leskovica, Filmologist, Cinemateque

Trailer:

 


 

Veles, Amphitheatre, Youth Park, 16 – 17 June 2023

Friday, 16 June 2023

20:30

Short MK film: Blue Hour, Director Ana Jakimska, 19 min.

21:00

ANOTHER ROUND (117 min, Denmark, Sweden, Netherlands, 2020)

Plot: Martin is a high-school teacher who feels old and tired. His students and their parents want him terminated to increase their average. Encouraged by the per mille theory, Martin and his three colleagues throw themselves into an experiment to maintain a constant alcohol impact in everyday life. The result is positive in the beginning. Martin’s class is in a different way now, and the project is being promoted to a real academic study with the collection of results. Slowly but surely, the alcohol makes the four friends and their surroundings loosen up. The results are rising, and they really begin to feel life. As the objects go inboard, the experiment progresses for some and goes off track for others. It becomes clearer and clearer that alcohol can generate great results in world history, but that all daring can also have consequences.

Awards: 2021 Academy Award for Best International Feature Film

Talk with Marija Lukarevska, film critic

Topic: Alcohol, friendship, experiment

Moderator: Petra Brankovska, Gledaj.mk

Trailer:

 

Saturday, 17 June 2023

20:30  

Short MK film: Same, Director Ferdi Jajai, 09.30 min.

21:00

THE WORST PERSON IN THE WORLD (128 min, Norway, France, Sweden, Denmark, 2021)

Plot: The chronicles of four years in the life of Julie, a young woman who navigates the troubled waters of her love life and struggles to find her career path, leading her to take a realistic look at who she really is.

Awards: 2022 Academy Award Nomination for Best International Feature Film and Best Original Screenplay

Talk with Alek Vasilevski, filmologist director, Cinemateque

Topic: Love, career, finding the true self

Moderator: Petra Brankovska, Gledaj.mk

Trailer:

 


 

Bitola, Europe House (Plateau Army Hall, 22 – 23 June 2023)

Friday, 23 June 2023

20:30

Short MK film: Tina’s Problem, Director Radovan Petrovic, 15min.

21:00

FABIAN: GOING TO THE DOGS (176 min, Germany, 2021)

Plot: Berlin, 1931. A milieu between sublets and the underworld, where brothels are artists’ studios, Nazis are yelling abuse in the streets and Babelsberg is dreaming of producing “psychological cinema”. Life is surging, society is fermenting and corroding. As long as he still has a job, Jakob Fabian, who has a doctorate in German studies, writes advertising copy during the day and frequents the city’s more outlandish establishments with Stephan Labude at night. While his friend – who later confesses to having failed “in the subjects of life and profession” – is a go-getter when it comes to communism and sex, Fabian remains sober and distant. Without really believing in it, he is waiting for the “victory of decency”. His love for Cornelia is the only thing that makes him question his ironic fatalism. She becomes a ray of hope in his crumbling existence. 

Awards: 2021 Berlin International Film Festival nomination for Golden Bear Award

Talk with Elena Ristevska, Contracadar 

Topic: Effect of corroding societies on human life

Moderator: Bojan Stanic, Contracadar

Trailer:

 

Saturday, 24 June 2023

20:30

Short MK film: Wigs, Director Angela Dimeska, 14 min.

21:00

I’M YOUR MAN (108 min, Germany, 2021)

Plot: In order to obtain research funds for her studies, a scientist accepts an offer to participate in an extraordinary experiment: for three weeks, she is to live with a humanoid robot, created to make her happy.

Awards: 2021 Berlin International Film Festival nomination for Golden Bear Award and Silver Bear Award for best acting performance 

Talk with Blagica Dimitrova, Contracadar

Topic: Life aspirations, artificial intelligence, happiness

Moderator: Bojan Stanic, Contracadar

Trailer:

Еразмус+, порта кон светот на можностите

Europe House во соработка со Умно.мк  ја почнува рубриката „Надреден знак“ во која секоја последна среда во месецот, интелектуалци од одредена област ќе пишуваат колумна на теми што нè засегаат

Пишува: Бојан Лазаревски, студент

Овозможувајќи непроценливи искуства и можности за личен, академски и професионален развој кај младите, програмата за мобилност Еразмус+ за краток период стана трансформирачка сила за младите луѓе во Европската Унија и преостанатите земји членки на програмата меѓу кои спаѓаме и ние. Мојата поврзаност со програмата почна уште како средношколец, кога самиот почнав да барам и најдов организации што работаат со различни проекти и обуки кај нас, но и претежно во странство. За кратко време веќе учествував на најразлични проекти во Европа. Велат, кога умот на еден човек ќе искуси нови хоризонти, тој никогаш повеќе не се враќа во претходната состојба. Така, по првата размена во странство, продолжив да барам нови можности и да учествувам на многу кратки мобилности низ Европа бидејќи секогаш се враќав задоволен и со многу нови знаења и перспективи.

Како перспективен и амбициозен млад човек, по завршувањето на моето средно образование размислував за моите студии, сериозно земајќи ја предвид и опцијата за студирање во странство. Сепак, се запишав на програмата за Меѓународни интеркултурни студии на Филозофскиот факултет во Скопје и бев сигурен дека кога веќе студирам кај нас, ќе ја искористам шансата за дел од моите студии да ги поминам во странство. Бев среќен што имав искуство со кратките програми на Еразмус, па веќе знаев и за можностите што оваа програма ги нуди и во рамките на академското образование. Во текот на моите студии поминав два семестра на Факултетот за општествени науки при Карловиот универзитет во Прага, каде што студирав предмети од областа на политичките науки и меѓународни односи. Ваквата студентска мобилност функционира така што положените предмети на странскиот факултет се признаваат на домашниот, нешто што ја прави многу поволна за студентите.

Во Чешка навистина брзо се приспособив. Веројатно за тоа придонесе и блискоста што ја имаат нашите народи, пред сѐ, во однос на јазикот, а сето позитивно искуство првиот пат ме инспирира повторно да аплицирам и да се вратам на уште еден семестар на истиот универзитет. Студирањето во Прага нуди многу придобивки за студентите, мултикултурна средина со студенти од целиот свет, квалитетно образование, пристап до библиотеки богати со најразлични ресурси, бенефиции и многу можности за вонакадемски активности и дружење, бидејќи програмите на Еразмус+ не значат само академско, формално или неформално учење, туку и интеркултурно учење, што сочинува важен дел од секоја мобилност.

Една од клучните придобивки од ваквите програми е што поттикнуваат отворен ум кај учесниците. Ве туркаат надвор од комфорната зона, а тоа е единствениот начин кој овозможува да се учи без граници. Со самото тоа што одлучувате одреден период да живеете и да студирате во странска земја и различна средина, се изложувате на нови начини на размислување кои ви ги предизвикуваат веќе постојните замисли и знаења, засекогаш проширувајќи го вашиот поглед кон светот. Интеракцијата со врсници од различно културно потекло промовира меѓукултурно разбирање и емпатија, рушејќи ги стереотипите и предрасудите, што резултира со промовирање на чувството за глобално граѓанство и културниот плурализам. Навигацијата во непознатото опкружување придонесува за градење издржливост и самодоверба, а кај студентската мобилност кон ова влијае и независниот живот во нова земја и приспособувањето на различен образовен систем. Предизвиците и нивните триумфи кои се доживуваат за време на патувањето со Еразмус+ ги поттикнуваат младите да ги откријат своите силни страни и да ги подобрат вештините за решавање проблеми. Сето ова придонесува за зголемување на самодовербата, личниот раст и прави младите да станат посигурни поединци.

Постојат повеќе истражувања што го потврдуваат фактот дека мобилностите позитивно влијаат врз професионалните перспективи на студентите, како и нивната вработливост во иднина. Работодавците ги ценат приспособливоста, културната свест и меѓународните искуства што ги поседуваат студентите алумни на Еразмус+, што ги прави посакувани кандидати, а потврдите за студирање во странство преку Еразмус како и YouthPass сертификатите се меѓународно признати документи. На овој начин програмата Еразмус им овозможува на учесниците да се стекнат со конкурентна предност на денешниот глобален пазар на трудот и ги овластува младите луѓе да ги трасираат сопствените патишта кон успехот. Програмата ги подготвува учесниците со непроценливи вештини, кои го надминуваат академското знаење, а стекнатите квалитети ги позиционираат како катализатори за позитивни промени во нивните заедници, земји и светот.

Инспириран од моите искуства, но и од можноста токму оваа тема да ја поврзам со моите студии, периодов ја подготвувам мојата дипломска работа на слична тема, за чија цел спроведов и истражување за влијанието на ваквите програми врз европскиот и националниот идентитет кај младите. Засега можам да констатирам дека наодите од истражувањето ја истакнуваат значајната корелација помеѓу учеството во програмите за мобилност како Еразмус+ и зајакнувањето на европскиот, но и националниот идентитет кај студентите. Изложеноста на различни култури и чувството на припадност кон пошироката европска заедница придонесуваат за посилен европски идентитет. Истовремено, студентите развиваат подлабоко ценење за сопствениот национален идентитет, што доведува до хармоничен спој на двата аспекта. Ова засилено чувство за европски и национален идентитет поттикнува чувство на поврзаност и солидарност меѓу младите луѓе, уривајќи ги бариерите и промовирајќи единство на континентот.

Оваа заедничка врска ги надминува границите, јазиците и историските поделби, отворајќи го патот за меѓусебно поврзана Европа. Еразмус+ ја отелотворува визијата за обединета Европа, каде што се почитуваат и слават различностите, меѓусебното разбирање и соработката.

Еразмус+ е повеќе од програма за мобилност во буквална и филозофска смисла. Покрај академската мобилност, кратките размени, младинските размени и тренинг-курсеви, дел од другите можности ги вклучуваат и програмите за студентска пракса и програмата Европски солидарен корпус, која овозможува волонтирање во странска земја на краток или на подолг период. Секоја програма е посебна на свој начин, претставувајќи прозорец кон Европа и кон светот.

Како млади и како држава, имаме привилегија што сме дел од оваа програма, а нејзините придобивки треба да ги почувствуваат што е можно повеќе учесници. Еразмус е многу повеќе од програма за мобилност во Европа. Еразмус претставува порта кон светот на можностите и може да биде „отскочна штица“ на многу перспективни млади умови.

Крушево: Скриен скапоцен камен

Работната недела ја завршивме во посетата #EUwithYou на Крушево – шармантниот и историски град сместен во живописните предели на нашата земја, а годинава и прогласен за Град на Културата!

Со 1.220 метри надморска височина, Крушево претставува највисокиот град на Балканот. Додека талкате низ улиците на овој планински скапоцен камен, ќе откриете место богато со култура, глетки кои одземаат здив и топло гостопримство.

 

Започнете го вашето патување во срцето на Крушево, каде што главниот плоштад, ве чека со својата уникатна атмосфера. Плоштадот е опкружен со традиционални камени куќи кои се симбиоза на влашката (епирската) и мијачката (галичката) архитектура и симпатични кафулиња, совршени за уживање во шолја турско кафе и во вкусните локални слатки (локуми, пуслици/целуфки, слатко од аронија).

 

Вљубениците во историјата ќе уживаат во истражувањето на наследството на градот. Не пропуштајте го Музејот на Никола Мартиноски, големиот македонски сликар.

Посетете го Мечкин Камен, каде се наоѓа и полетувалиштето за сите љубители на летањето со параглајдери.

Љубителите на природата ќе бидат маѓепсани од недопрените предели околу Крушево. Врзете ги планинарските чизми и тргнете на патување низ планината Баба, која нуди плејада на патеки за сите нивоа на вештини. Потопете се во спокојството на шумите, вдишете го свежиот планински воздух и уживајте во спокојството на недопрената дивина.

Ниту една посета на Крушево не би била целосна без уживање во локалната кујна. Искусете ги традиционалните македонски јадења како тавче гравче, ајвар и пастрмајлија. Градот е познат и по одличното вино, па не заборавајте да го поврзете вашиот оброк со чаша локално произведено вино.

Зад секое сокаче Крушево крие уште една нова приказна! Затоа испланирајте го Вашиот следен викенд во Крушево.

FESTONI DITËN E EVROPËS ME NJË PIKNIK TË MBUSHUR ME ARGËTIM NË PARKUN Е GAZI BABËS NËN SLOGANIN “E ARDHMJA NA LIDH!”

Europe House Shkup me krenari shpall Piknikun në Ditën e Evropës, një ditë të festës, rekreacioniot, dhe argëtimit për të përkujtuar Ditën e Evropës në 13 maj. Pikniku do të jetë në parkun piktoresk të Gazi Babës në Shkup, ngjarja do të fillojë nga ora 12:00 dhe do të shfaqë një formacion emocionues të aktiviteteve për të gjitha moshat.

Pikniku i Ditës së Evropës synon të mbledhë njerëz nga të gjitha sferat e jetës për të marrë pjesë në ngjarje sportive, arsimore dhe argëtuese, duke përqafuar idenë se “e ardhmja na lidh!” Dita do të fillojë me një maratonë simbolike nëpër shtigjet e parkut, duke ofruar një mundësi për të gjithë që të bashkohen në festime.

Parku i Gazi Babës është shtëpia e llojeve të shumta endemike dhe të rralla të bimëve dhe zogjve. Në bashkëpunim me Fakultetin e shkencave të natyrës dhe kopshtin botanik, do të organizohen ekspozita informuese dhe shëtitje me udhërrëfyes nëpër park për të rriturit dhe nxënësit e shkollave të mesme. Këto shëtitje do të udhëhiqen nga biologë të rinj, duke theksuar rëndësinë dhe domethënien e florës dhe faunës unike të parkut.

Fëmijët mund të presin me padurim një kënd të dedikuar për argëtim/fëmijë, të kompletuar me lojëra interaktive dhe punëtori të artit. Ngjarja do të përfshijë gjithashtu kamionë ushqimorë të lëvizshëm lokal, mbështetjen e bizneseve të vogla të drejtuara nga sipërmarrës të rinj dhe përforcimin e lidhjeve që sjell e ardhmja jonë e përbashkët.

Pjesa më e rëndësishme e Piknikut në Ditën e Evropës është programi i gjallë muzikor, duke shfaqur një përzierje eklektike të grupeve lokale dhe DJ-ve. Formacioni ynë përfshin performuesit e mëposhtëm: Vlatko Stefanovski Trio, Këpurdhat, Crno Sobranie, Noviot Pocetok, Jazz Trio Zulu 3.4, Antonie Veskovski, Iskra, DJ Doube G.

Ambasadori i BE-së në Maqedoninë e Veriut, Dejvid Gir, do të jetë i pranishëm, duke e bërë këtë ngjarje një mundësi unike për të festuar unitetin dhe kulturën evropiane me komunitetin lokal.

Ne inkurajojmë ngrohtësisht të pranishmit të përqafojnë frymën e lidhjes dhe qëndrueshmërisë me çiklizëm në piknikun e Ditës së Evropës në Parkun e Gazi Babës. Pra, merrni biçikletën tuaj, ftoni miqtë dhe familjen tuaj dhe pedaloni rrugën tuaj në një ditë të paharrueshme të festimit, ndërsa ne bashkohemi për të nderuar lidhjet që formojnë të ardhmen tonë të përbashkët evropiane. Mos e humbisni këtë ngjarje ngazëlluese – bashkohuni me ne në Parkun e Gazi Babës më 13 maj për një festë të paharrueshme në Ditën e Evropës!

Subscribe To our newsletter!